خدایا.....

خدایا ....

به داده و نداده و گرفته ات شکر

که داده ات نعمت ونداده ات حکمت و گرفته ات امتحان

پروردگارا ....

آبروی مرا به توانگری نگه دار و شخصیت مرا

به تنگدستی از بین مبر

تا مبادا از روی خواهان تو روزی بخواهم

و از آفریده های بد به تعریف و تمجید کسی

که به من چیزی داده بپردازم

واز کسی که مرا از امکاناتی منع کرده بدگویی کنم

پروردگادا ....

همچون همیشه لحظات تلخ تنهاییم را با شیرینی یاد تو

بر وفق مراد می سازم ...

تویی که توانم دادی که از بودنم بهترین بهره را ببرم

و به من آموختی که مشکلات را به جان خود بخرم

ولی آیا این من .....

در این زندان بزرگ خویشتن توانسته است بهترین بهره

بودن را از آن خود سازد ؟؟؟

و در نبرد مشکلات به آسودگی تن نبازد ؟

و همواره به عشق ابدی تو نازد ؟

سخت است .... سخت ....